راه های خودکشی

خودکشی و روش های مرسوم
به هر طريقي و به هر وسيله اي که يک فرد با قصد قبلي اقدام به خودکشي کند يک روش خودکشي گفته مي شود. در زير نمونه ي روش هايي که تابحال براي خودکشي استفاده شده اند فهرست گرديده است. البته بايد ذکر شود که اگر چه افرادي که احساسات متمايل به خودکشي دارند به اين گونه روش ها فکر مي کنند، اما دست آخر اغلب آنها اقدام به خودکشي نمي کنند(1).
روش هاي خودکشي را مي توان بر اساس تداخل در روند حیات به دو گونه ي فيزيکي يا شيميايي تقسيم کرد. روش هاي فيزيکي معمولا با ازکار انداختن دستگاه تنفسي يا مرکز سلسله اعصاب عمل ميکنند در اين روش ها معمولا يکي يا چند عضو کليدي مربوط به اين بخش ها از بين مي رود. از سوي ديگر در روش هاي شيميايي تمرکز بر ايجاد تداخل جدي در روند زيستي است مانند جلوگيري از تنفس سلولي يا کاهش ظرفيت هم آميزي سلولي. روش هاي شيميايي براي خودکشي نشانه هاي پنهاني دارند درحالي که در روش هاي فيزيکي نشانه ها آشکارند.
1. شليک کردن با اسلحه ي گرم
2. رگ زني
2.1 بريدن رگ در محل مچ دست
2.2 بريدن رگ خواب در محل گردن
3. غرق شدن
4. خفگي (بهترين روش خودكشي)
5. برق گرفتگي
6. انفجار
7. حلق آويز کردن
8. انداختن خود جلوی وسایل نقلیه
9. سوانح رانندگی
10. پرت کردن خود از ارتفاع
11. مسمويت
11.1 مصرف بيش از اندازه ي دارو
11.2 گاز منوكسيد كربن
11.3 مواد شوينده
12. خودسوزي
13. هارا-گيري يا سپوكو
14. نخوردن يا اعتصاب آب و غذا
15. بريدن سر
16. عمليات انتحاري
17. خودكشي غيرمستقيم

1) شليک کردن با اسلحه گرم
در جوامعي که اسلحه گرم در دسترس است، شليک کردن يک فرد با تپانچه، هفت تير و هرگونه اسلحه ي گرم ديگر يکي از مرسوم ترين راه هاي خودکشي در ميان مردان است (2). در سال 2005 در ايالات متحده آمريکا 55 درصد از اعمال اقدام به خودکشي با اسلحه گرم انجام شده است (3). موثر ترين راه در اين روش شليک کردن به سر از طريق دهان است؛ البته به اين دليل که بعضي اوقات شليک از کنار سر منجر به مرگ نمي شود و فرد زنده مي ماند اما دچار ناتواني هاي بسيار جدي و دردناک مي شود(4). در ميان مللي که قوانين سختي براي کنترل اسلحه گرم دارند، اين روش محدود به پليس ها، نيروهاي نظامي و سربازان مي شود(5). مطالعات نشان ميدهد که ميزان دسترسي به اسلحه بر نحوه انتخاب روش خودکشي تاثير دارد و بر تعداد افرادي که دست به خودکشي ميزنند تاثيري ندارد(6). با وجود اين، تلاش براي خودکشي با استفاده از سلاح گرم احتمال موفقيت بسيار بيشتري نسبت به روش هاي ديگر دارد(7).
2) رگ زني
رگ زنی روشی است که مرگ با از دست دادن خون حاصل میشود؛ و معمولا در نتیجه ی صدمه ای است که به شریان های بدن وارد شده است. در این روش شاهرگ های اصلی در دوطرف گردن، مچ و یا ران هدف قرار دارند.
بریدن رگ مچ
در این روش هدف بریدن رگ مچ است که البته احتمال آن وجود دارد که به تاندون ها، رگ انگشت شست و اعصاب میانی که کنترل عضله های دست را بعهده دارند نیز صدمه وارد شود. در این روش ممکن است با صدمه به اعصاب میانی در حس لامسه و تحرک دست بطور موقتی یا دائمی کاهش کارایی مشاهده شود(8).
بریدن رگ گردن
بریدن رگ گردن نوعی دیگر از رگ زنی است. در اینجا به رگ خواب که خون را به مغز می رساند صدمه وارد میشود؛ به این دلیل که دو رگ خواب در دو طرف گردن وجود دارد که هر دو کارشان یکی است باید هر دو بریده شوند. البته مرگ با داخل شدن خون به نای و مسدود شدن نایچه به علت عدم وجود هوا نیز ممکن است حاصل گردد. اغلب اوقات افرادی که از این روش استفاده می کنند عصب واروگرد مربوط به حلق را میبرند که حنجره را کنترل میکند؛ به همین دلیل قدرت تولید صدا را برای همیشه از دست می دهند.
گفته میشود که این روش بعنوان روش خودکشی مذهبی در ژاپن مشاهده شده است که به نام "ژیگای" خوانده میشود؛ این روش توسط زنان باشرافت و نجیب انجام می شود و از نظر اعتقادی درست شبیه به هارا-گیری در مردان است.

3) غرق شدن
خودکشی به این روش بدین گونه است که فرد با آگاهی خود را در آب یا دیگر مایعات غرق می کند و بقدری در زیر آب باقی می ماند تا اکسیژن به مغز نرسد و عمل غیرارادی نفس کشیدن قطع گردد. بخاطر واکنش طبیعی بدن انسان، زمانی که سر زیر آب است بطور غیرارادی سر از آب بیرون می آید تا فرد بتواند نفس بکشد؛ برای خنثی کردن این واکنش غیرارادی از شئ سنگینی برای باقی ماندن در زیر آب استفاده می شود. اگر غرق شدن قبل از مرگ متوقف شود، احتمال آن وجود دارد که نرسیدن اکسیژن به مغز باعث صدمات مغزی شود.

4) خفگی
خودکشی به این روش، عملی است که برای ناتوان کردن توانایی تنفس در فرد انجام میشود. در این روش جذب اکسیژن بقدری کاهش می یابد که باعث خفگی می گردد. این روش را می توان با کیسه ای پلاستیکی که دور سر کشیده شده است انجام داد یا اینکه فرد میتواند خود را در فضای عاری از اکسیژن قرار دهد. اقدام به این روش معمولا با داروی مسکنی همراه می شود تا فرد قبل از خفگی بیهوش شود؛ به این وسیله فرد میتواند از واکنش طبیعی فرار از محیط یا ترس از مرگ رهایی یابد. این روش در مورد بیماران لاعلاج یا بیمارانی که خواهان مرگ هستند با استفاده از گازهایی مانند نیتروژن یا هلیوم انجام می شود. گاز هلیوم را می توان در دستگاه های بادکنک بادکن بدست آورد؛ این گاز بی بو است و بدون درد و سریع عمل می کند. شخص بعد از چند بار تنفس، هوشیاری اش را از دست می دهد و مرگ بعد از چند دقیقه اتفاق خواهد افتاد. بعضی از افراد، کیسه ای پلاستیکی را از گاز هلیوم پر می کنند و روی سر میکشند و آنهایی که به این روش نیز اعتماد ندارد از ماسک بیهوشی برای استنشاق گاز هلیوم استفاده می کنند. البته بر اساس گفته درک همفری آخرین اظهارات در ارتباط با استفاده از ماسک بیهوشی شک برانگیز است. گروه هایی که حق مرگ دارند تجربه زیادی در استفاده از گاز هلیوم دارند. این گروه ها با مشکل مناسب نبودن ماسک بیهوشی یا جابجا شدن آن بر اثر فشار گاز مواجه شده اند به همین دلیل کیسه ای پلاستیکی که بتوان آنرا با گاز هلیوم پر کرد از میان تمامی روش ها بهترین روش و سالم ترین روش خودکشی بشمار می رود. در این روش اغما در چند ثانیه حاصل میشود و مرگ بعد از چند دقیقه صورت می پذیرد؛ بنابراین، احساس ناخوشایند کشیدن کیسه ی پلاستیکی بر سر نیز بسیار زودگذر است.

5) برق گرفتگی
خودکشی به این روش به این گونه است که فرد بوسیله ی شوک الکتریکی کشنده ای اقدام به خودکشی می کند. ولتاژ برقی که به اندازه ی کافی شدت داشته باشد می تواند بر مقاومت پوست بدن غلبه کند و در بدن فرد جریان پیدا کند. یک جریان متناوب برق به صورت جدی می تواند سیگنال های عصبی بدن فرد را مختل کند و باعث گردد تا قلب منقبض شود.
6) انفجار
این روش با انفجار مواد منفجره در مجاورت بدن میسر میشود. مقدار کافی از مواد منفجره ی قوی می تواند با نابودی کاملا بدن بصورت آنی باعث مرگ شود. فرد لازم نیست نگران درد یا احساس انفجار باشد زیرا قبل از اینکه سیستم عصبی بتواند انفجار را درک کند فرد کشته میشود. در صورتیکه مواد منفجره به اندازه کافی نباشد، نتیجه اعضای تکه تکه شده، استخوان های شکسته و خونریزی داخلی خواهد بود که همگی نتیجه موج انفجار هستند و البته باعث مرگ میشوند. استفاده از بمب های دست ساز که قدرت کافی ندارند به احتمال زیاد بجای مرگ آنی باعث سوختگی شدید میشوند.
7) حلق آویزکردن
حلق آویز کردن یا دار زدن شایع ترین و مرسوم ترین طریق خودکشی در جوامع غیرصنعتی و قدیمی بوده است। امروزه نیز در روستاها بیشتر از مناطق شهری کاربرد دارد. روش قدیمی اینطور بود که طنابی را از نقطه ای ثابت که چوبه ی دار بود آویزان می کردند و طنابی را دور گردن محکوم می انداختند تا او را اعدام کنند. در این حالت زیر پای فرد را با هل دادن او یا برداشتن آنچه زیر پای اوست خالی می کردند تا حلق آویز شود. اما در حالتی که اقدام به خودکشی است فرد در ارتفاع قرار میگیرد تا با پریدن خود را حلق آویز کند. در این روش بخاطر شکسته شدن گردن، مرگ بصورت آنی و سریع اتفاق می افتد.

8) انداختن خود جلوی وسایل نقلیه
یکی دیگر از روش های خودکشی، پریدن جلوی وسیله ی نقلیه ای تندرو است خصوصا اگر مثل یک کامیون یا قطار بزرگ باشد. نوع قدیمی این روش بدین گونه بود که فرد خودش را به ریل راه آهن می بست تا بوسیله ی قطاری که در حال گذر بود زیر گرفته شود. البته ممکن است این روش اثرات روحی وخیمی را برای راننده ی وسیله ی نقلیه بهمراه داشته باشد. شکست در این روش نیز به احتمال زیاد منجر به صدمات شدید جسمانی از قبیل شکستگی، صدمه مغزی، کبودی و ورم اعضای بدن یا ناتوانی های کوتاه مدت یا بلند مدت شود.
در لندن پریدن جلوی قطار مترو یکی از مرسوم ترین روش های خودکشی است. برای جلوگیری از این واقعه، درهای کشویی که بتوانند افراد را از مسیر قطار جدا کنند پیشنهاد شده است که البته هزینه ی عملیاتی کردن این طرح گران است.
9) سوانح رانندگی
در حقیقت، بعضی از تصادفات جاده ای، خودکشی هستند. بخصوص زمانی که خودرو تک سرنشین است یا تنها یک خودرو سانحه دیده وجود دارد. گاهی اوقات نیز، راننده با وجود آگاهی از نقص خودرو اقدام به تعمیر آن نمی کند تا اینکه نقص و استهلاک طبیعی خودرو منجر به حوادث بسیار خطرناک می شود که در نهایت ممکن است منجر به مرگ سرنشین خودرو شود و این روشی است که در آن فرد مایل است بدون آگاهی از زمان مرگ، اقدام به خودکشی کند(11).
آمار دقیق و قابل اعتمادی از میزان خودکشی در سوانح رانندگی وجود ندارد. اما مطالعات پژوهشگران در این زمینه نشان میدهد که این میزان از 1.6 درصد تا 5 درصد متفاوت است(12). بعضی از خودکشی های در حوادث رانندگی، تصادف قمداد میگردند؛ به این علت که مدرکی دال بر خودکشی وجود ندارد. شایان ذکر است که حتی زمانی که حادثه به ظن قوی، اقدام به خودکشی است بخاطر عدم وجود دست نوشته ای مبنی بر این عمل، حادثه تصادف رانندگی قلمداد می شود(12).
پژوهشگران براین باورند که خودکشی هایی که در ظاهر سوانح رانندگی اند شایع تر از آن هستند که پیش از این تصور میشد. در تحقیقی بسیار بزرگی که در یکی از جوامع در میان افرادی که اقدام به خودکشی می کنند صورت گرفته است، این آمار و ارقام بدست آمده: "در میان افرادی که عملشان خودکشی گزارش گردیده است 14 درصد به فکر استفاده از خودرو در یک تصادف بوده اند که از این میزان 8.3 درصد از این روش بصورت عملی استفاده کرده اند(13).
10) پرت کردن خود از بلندی
پرت کردن خود از ارتفاعی که به اندازه کافی بلند است باعث خرد و شکسته شدن اعضا و بافت های بدن می شود. اگر فردی از پل مرتفعی خود را به درون آب بیاندازد، به احتمال زیاد فرد غرق نخواهد شد بلکه بخاطر اصابت با آب جان خواهد داد. برای نمونه می توان از پُلی به نام "دروازه ی طلایی" در ایالات متحده نام برد که خلیج سانفرانسیسکو را به اقیانوس آرام مرتبط می کند. در فاصله ی سال های 1937 تا 2006 نزدیک به 1300 واقعه پرت شدن از این پل اتفاق افتاده است که موضوع فیلم مستندی به همین نام "پل" شده است.
شیرجه ی 70 متری از پلی که ذکر شد در 98 درصد موارد منجر به مرگ شده است. در این حالت فرد با سرعت 120 کیلومتر در ساعت با آب برخورد میکند (14). دلیل مرگ هم اینست که بر اثر اصابت بدن با آب استخوان های شکسته ی قفسه سینه به درون قلب، ریه ها، کبد و طحال فرو می روند و باعث خونریزی داخلی می شوند. نجات یافتگان، که عموما اول پاهایشان با آب اصابت کرده است، شکستگی استخوان ران را تجربه کرده اند(15).
در مراکز و مناطق مرتفع مانند پل ها و آسمانخراش ها مقامات مسئول سعی می کنند با کشیدن حفاظ از پریدن هایی که به قصد خودکشی انجام میشوند جلوگیری کنند؛ حتی در بعضی از مناطق برخی از مسئولان خط تلفنی قرار داده اند که مستقیما با مراکز جلوگیری از خودکشی ارتباط دارند (16).
البته اینجا بیشتر به پریدن از پل به درون آب پرداختیم ولی صورت های دیگری نیز وجود دارند مانند پریدن از پنجره، پریدن از کوه یا صخره های مرتفع یا پریدن از سد به درون آب.
11) مسمومیت
این روش خودکشی که در گذشته با خوردن زهر یا سم انجام میشده است امروزه اشکال نوینی به خود گرفته است. خودکشی به این طریق با خوردن سمومی انجام میشود که اثر سریع و تند دارند؛ یا از ماده ای استفاده می شود که مقدار زهر آن برای کشتن انسان به اندازه کافی قوی است(17). بعنوان مثال می توان به اتفاقی که در سال 1978 در شهر جونستون در شمال کشور گوانا رخ داد اشاره کرد. در این سال رهبر یکی از فرقه های مذهبی یک خودکشی جمعی را سازمان دهی کرد. او اینکار را با خوراندن نوشیدنی مسمومی که حاوی سیانور و دیازپام بود انجام داد. بیشتر افراد شهر در این واقعه کشته شدند. میزان کافی از برخی گیاهان نیز دارای زهر های کشنده هستند مانند گیاهی بنام بلادون یا دانه های کرچک.
مصرف بیش از حد دارو
خودکشی بوسیله مصرف بیش از حد مواد دارویی روشی است که در آن دارو بیش از آنچه معین شده استفاده میشود یا با ماده ای دیگر ترکیب می شود تا اثر آن تقویت شود. قابلیت این روش وابسته به داروهای انتخابی است. در این مورد میانگین نرخ مرگ و میر در ایالات متحده آمریکا در حدود 1.8 دهم درصد است.(19)
به گزارش گروه دیگنیتاس، که به افرادی که خودکشی می کنند یاری می رساند، میان 840 مورد اقدام به خودکشی به این روش حتی یک مورد هم با شکست مواجه نشده است (20). با وجود اینکه باربیتوریک که نوعی قرص خواب آور همانند سیکنال و نمبیوتال است گزینه ای ایمن برای خودکشی بحساب می آید، تهیه این قرص و قرص های مشابه بسیار سخت است. امروزه این نوع قرص ها توسط دامپزشکان و تنها برای رقیق کردن جهت کشتن حیوانات بکار می روند.
البته خودکشی بوسیله ی مصرف بیش از حد دارو بیشتر با داروهایی که بنظر کشنده می رسند و بصورت تصادفی انتخاب میشوند صورت می گیرد یا با مواد کشنده ای که بصورت غیر قانونی فروخته می شوند انجام می شود. در این حالت، مرگ قطعی نیست و اقدام فرد برای خودکشی ممکن است بی نتیجه و با صدمات شدید که خود منجر به مرگ می شود باقی بماند. علاوه بر آنچه گفته شد ممکن است داروهای مصرف شده قبل از جذب شدن توسط بدن با عمل استفراغ یا قِی از بدن خارج شود. در این گونه از خودکشی، مصرف بسیار زیاد دارو امری لازم و حیاتی است زیرا ممکن است با مصرف کم، فرد قبل از مصرف دچار حالت تهوع شود یا اینکه بخواب برود.
خودکشی با مصرف بیش از اندازه ی داروهای مسکن یکی از شایع ترین روش ها بحساب می آید زیرا این گونه داروها را میتوان بسادگی تهیه کرد. علاوه براین، داروهای انتخابی ممکن است با دیگر داروهای پزشکی، الکل و داروهای غیرقانونی مخلوط شوند .
این روش باعث ایجاد ابهام در مورد اقدام به خودکشی یا تصادفی بودن مرگ می شود؛ خصوصا اگر الکل در مواد وجود داشته باشد یا اینکه نوشته ای مبنی بر اقدام به این عمل وجود نداشته باشد.
مسمویت منوکسید کربن
يك نوع بخصوص از مسموميت بر اثر استنشاق مقدار زيادي منوكسيد كربن رخ مي دهد. معمولا مرگ بخاطر كمبود اكسي‍ژن در خون حاصل مي شود. در بيشتر موارد خودكشي از اين نوع گاز استفا ده ميشود به اين دليل كه منوكسيد كربن يا گاز (CO) براحتي قابل دسترس است. اين گاز محصول احتراق ناقصي است كه مثلا موتور ماشين ها يا بعضي از بخاري ها توليد مي كنند.
منوكسيدكربن گازي بي رنگ و بي بو است، به همين دليل وجود اين گاز را نمي توان با بوي آن احساس كرد يا حتي آنرا مشاهده كرد. اين گاز براي انسان ها مضر است زيرا مولكول هاي CO خود را به هموگلوبين هاي موجود در خون مي چسبانند و با جابجا كردن مولكول هاي اكسيژن و پايين آوردن تدريجي مقدار اكسي‍ژن بدن، دست آخر منجر به مرگ ميشوند.
در گذشته، قبل از اينكه مقررات كيفيت هوا وضع شود يا استفاده از منبع كاتاليزور براي دودهاي حاصل از ماشين ها اجباري شود، خودكشي بوسيله مسمويت منوكسيدكربن راحت الوصول بود؛ به اين صورت كه ماشين را با موتور روشن در فضاي بسته اي مانند گارا‍ژ قرار ميدادند يا دود خروجي از اگزوز را به وسيله ي شيلنگ يا لوله اي ديگر به داخل اتاق ماشين هدايت مي كردند. دودي كه از موتور خودرو ها خارج ميشود حاوي 25 درصد منوكسيد كربن است. با اين حال اگر از منبع كاتاليزور در خودرو استفاده شود اين مقدار تا 99 درصد كاهش مي يابد(22).
اقدام به خودكشي با گاز منوكسيد كربن كه از طريق سوختن زغال چوب حاصل ميشود مانند روشن كردن باربكيو يا كباب كن در فضاي بسته بنظر درحال افزايش است. به اين نوع مرگ تحت عنوان "مرگ بوسيله منقل ذغالي" رجوع ميشود(23).
خودكشي با استفاده از مواد شوينده
خودكشي با استفاده از مواد شوينده بدينگونه است كه فرد با مخلوط كردن موادشيميايي كه در خانه ها استفاده ميشود سعي ميكند كه گازي سمي مانند سولفيد هيدروژن توليد كند(24).

12) خودسوزي
خودسوزي همانطور كه از نامش برمي آيد،‌ خودكشي بوسيله آتش است. البته اين نوع خودكشي بيشتر براي نشان دادن اعتراض بكار رفته است. از مشهورترين اعتراضات به اين نحو، ميتوان به اعتراض يك ويتنامي بنام "تيچ كوانگ داك" در سال 1963 اشاره كرد كه نسبت به دولت ويتنام جنوبي انجام شد. مورد ديگري كه ميتوان به آن اشاره كرد شخصي بنام "ملكاي ريتسچر" است كه در سال 2006 بخاطر اعتراض به جنگ آمريكا با عراق دست به خودسوزي زد.

13) هاراگيري يا سپوكو
هاراگيري نوعي خودكشي رسمي است كه ريشه هاي مذهبي دارد و در بين مردمان كشور ژاپن رواج دارد. البته شايان ذكر است كه اين نوع خودكشي ژاپني بيشتر در قرون وسطي در اين كشور رايج بوده است اگر چه موارد معدودي نيز در دوران مدرن رخ داده است مانند: خودكشي يوكيو ميشيما در سال 1970 كه به بخاطر عدم موفقيت وي در دوباره بقدرت كامل رساندن امپراطور ژاپن رخ داد.
برخلاف تمامي روشهاي خودكشي، اين روش براي حفظ عزت و افتخار صورت مي پذيرد. اين رسم قسمتي از مراسم "بوشيدو" است كه قانون سامورايي بحساب مي آيد.
مراسم هاراگيري به اين صورت است كه جنگاور سامورايي با تشريفاتي لباس مي پوشد و در حالي كه شمشيرش را در برابر خود قرار داده است و گاهي اوقات روي پارچه ي ويژه اي هم نشسته است خود را با سرودن "شعر مرگ" براي مردن آماده ميسازد. سپس در حالي كه ملازم ويژه اي كه انتخاب كرده است در كنارش ايستاده، كيمونوي خود را باز ميكند، واكيزاشي يا شمشير كوتاه خود را دست مي گيرد و آنرا در شكمش فرو ميكند. اين جنگاور بايد ابتدا برشي از سمت چپ به سمت راست شكمش ايجاد كند و سپس دومين برش را به سمت بالا ايجاد كند.
14) نخوردن يا اعتصاب آب و غذا
اين شيوه كه با گرسنگي مرگ آور همراه است بيشتر توسط راهبان هندو، برهمايي و بودايي بعنوان مراسم خودكشي مذهبي انجام ميگردد.
15) بريدن سر
در اين روش وسيله اي مانند گيوتين براي بريدن سر به قصد خودكشي استفاده مي شود (25،26). نتيجه اين قطع كردن يا بريدن وابسته به رگها و شريان هايي است كه دستگاه مورد نظر بصورت آني قطع مي كند. هرچه شريان هايي كه به سمت مغز مي روند بيشتر بريده شده باشند، مرگ سريعتر رخ خواهد داد. همچنين بريدن رگهاي اعصاب كه عملكرد بخشهاي اساسي را بر عهده دارند غيرقابل ترميم و مرگ آور است.
16) عمليات انتحاري
عمليات انتحاري در واقع حمله اي است كه يك فرد يا يك گروه به قصد كشتن ديگران و علم بر اين كه خود نيز خواهد مرد انجام مي دهد. در عمليات يا حملات انتحاري فرد براي مثال در انفجار يا حادثه اي كه خود آنرا بوجود آورده است مي ميرد. البته اين اصطلاح (بيشتر در غرب) زماني بكار ميرود كه قصد فرد از انجام عمل بدرستي مشخص نيست و تنها براي دفاع يا تلافي از گروه خود دست به انجام اين عمل مي زند. به اين عمل مي توان با نام خودكشي/قتل نيز رجوع كرد.
چنين حملاتي معمولا با ايدئولوژي‌ هاي مذهبي و سياسي تحريك مي شوند و براي انجامشان روش هاي بسياري وجود دارد. بعنوان مثال، فرد مواد منفجره را مستقيما به بدن خود ميچسباند يا از ماشين هاي بمب گذاري شده استفاده مي شود تا بيشترين صدمات را وارد كنند. از اين نوع خودكشي ميتوان به حملات كاميكازي ها در جنگ جهاني دوم به آمريكايي ها اشاره كرد. اين خلبانان ژاپني هواپيماي خود را بي باكانه به هدف هاي خود ميزدند.
علاوه بر آنچه گفته شد، دانش آموزان در آمريكا و اخيرا در فنلاند به اين شيوه اقدام به خودكشي مي كنند. به اين صورت كه با استفاده از اسلحه يا بمب هاي دست ساز به محيط مدرسه يا دانشگاه وارد مي شوند و قتل عامي دسته جمعي را مي اندازند. دست آخر، قبل از اينكه توسط پليس دستگير شوند اقدام به خودكشي مي كنند.
17) خودكشي غير مستقيم
اين نوع خودكشي زماني صورت مي پذيرد كه فرد نمي تواند يا نمي خواهد خود را به صورت مستقيم بكشد؛ به همين سبب خود را در موقعيتي قرار مي دهد كه ناخواسته كشته شود. مثلا فرد به خدمت سربازي مي رود تا در جنگ كشته شود يا اينكه در جايي كه افراد نظامي يا پليس وجود دارند دست به عملي مي زند كه آنها به سمت او شليك كنند. مثال ديگري كه ميتوان زد اينست كه فرد براي اينكه محكوم به مرگ شود دست به جنايت مي زند.